Skazani na PRL

   Urodziłam się 12 lat po zakończeniu wojny i jak sięgam teraz do najwcześniejszych swoich wspomnień, to widzę jej wpływ nie tylko na życie moich rodziców, ale także na moje i całego mego pokolenia. Kiedyś tego  nie dostrzegałam, dopiero z perspektywy lat, potrafię dojrzeć cień, który rzucała na moje życie, chociaż rodzice i dziadkowie niechętnie wracali do wspomnień z lat wojennych.

   W latach 60-tych, bo te już pamiętam, wszyscy mieszkańcy naszej ulicy żyli bardzo skromnie i na podobnym poziomie. W domach nie było łazienek, centralnego ogrzewania. po wodę chodziło się z wiadrami do jednej z dwóch studni na ulicy i często można było zobaczyć już kilkuletnie dzieci, jak za pomocą korby wyciągały wiadro wody ze studni. Najpierw nosiłam pół wiadra i wlokłam je do domu około 50 metrów. Najgorzej było zimą kiedy z rozlewanej wody tworzyło się wokół studni lodowisko i trzeba było uważać, żeby po pierwsze nie wpaść do studni lub nie oblać się lodowatą wodą, co przydarzało się dość często. Ja byłam najstarsza z rodzeństwa, było nas czworo, więc dosyć często mama wysyłała mnie z wiadrem.

   Dzisiaj jako anegdotę opowiadam swojej córce, że kiedy poszłam do pierwszej klasy, to nie miałam rajstop, ale pończochy. Rajstopy bawełniane były dla małych dzieci, zresztą po chwili wypychały się w nich kolana, co widać na starych zdjęciach. Pamiętam, jak pojawiły się rajstopy elastyczne z wzorkami, kolorowe i jak się cieszyłam, gdy mama mi takie kupiła, do dzisiaj je pamiętam!
   Dzieci biegały sobie po ulicach, mieszkałam w dzielnicy leżącej na obrzeżach mego miasteczka, bo po nich nie jeździły samochody, najwyżej konne wozy i to przed nimi ostrzegali nas rodzice. Jedyny samochód jaki pojawiał się w naszej dzielnicy, to była stara, pewnie powojenna ciężarówka dowożąca towar do naszego sklepu, w którym za wysoką ladą królowała pani Raczyńska. Jej przyjazd był takim wydarzeniem, że pędziliśmy za nią w chmurze spalin, próbując ją dogonić. Do dzisiaj czuję jej zapach i przysięgam, że wydawał mi się piękny, tajemniczy, jakby z innej planety!
   Wieczorami ojciec zasłaniał okna i słuchał radia Wolna Europa, wtedy nie rozumiałam jego ostrożności.

Widzę, ze wyjdzie z tego cały cykl wpisów, bo jest co wspominać!