Ludzie aligatory

   Czy też tak macie, że jak patrzycie na mijanych ludzi, myślicie sobie, że wyglądają na takich zadowolonych i beztroskich, są tacy pełni energii, gdzieś pędzą gonieni swoimi, tajemniczym dla nas sprawami?
   Przechodzą, mijając nas bez słowa, obojętni. Wtedy wydaje mi się, że wszyscy są szczęśliwsi i nie mają żadnych problemów i kiedy już się tak zagalopuję w tych swoich dywagacjach, mówię sobie: Stop! Skąd możesz to wiedzieć! Ty też dla innych musisz się wydawać zadowoloną z życia kobietą w dojrzałym wieku (tak siebie teraz określam, zostawiając nazwę stara na wiek około osiemdziesiątki).
   A wystarczy tylko zbliżyć się do drugiego człowieka, zdobyć się na odwagę i zagadnąć, by przekonać się, że za tą maską obojętności kryje się wrażliwa istota, ukrywająca swoje troski i problemy, by dodać sobie siły i odwagi w starciu z innymi ludźmi.
 Niektórzy z nich są jednak prawdziwymi drapieżnikami, czyhającymi tylko, by wbić takiemu wrażliwcowi bolesną szpilę, a jak nieszczęśnik nie będzie umiał się bronić, to jeszcze mu dokopać.
 Środowisko ludzi to prawdziwa dżungla, z pewnością lepiej być myśliwym niż ofiarą!
   Najgorsi są ludzie aligatory, którzy atakują wszystko co się rusza, a gdy zwęszą krew nie odpuszczą. O ile jednak aligatora można zrozumieć. to tylko zwierzę pozbawione rozumu i działające instynktownie, by przetrwać, to my ludzie tym się od nich różnimy,że mamy rozum i powinniśmy posiadać ludzkie uczucia!
  No cóż trzeba zachowywać czujność i mieć broń pod ręką, ale czasami zwiedzie nas czyjaś słodka minka i fałszywe słowo i potem musimy w kącie lizać swoje rany i wyrzucać sobie, że daliśmy się znowu nabrać!
   Przynajmniej ja tak mam, bo chcę wierzyć, że w większości ludzie są dobrzy, wrażliwi i uczciwi, bo inaczej otaczający mnie świat byłby zbyt przygnębiający i nie chciałoby się w nim żyć.

   Idę teraz polować na jakieś zdjęcia, by okrasić nimi swój post!