Gdyby zwierzęta przemówiły ludzkim głosem

 
  W ludowej tradycji miało się to zdarzać tylko raz w ,w wigilijną noc.We wczesnym dzieciństwie wierzyłam w te opowieści, tak samo zresztą jak w świętego Mikołaja. Dzisiaj, kiedy rozważam taką możliwość, już nie wydaje mi się tak frapująca. Chyba się boję, że mogłabym od swego psa usłyszeć coś niemiłego, chociaż naprawdę starałam się być dobrą ,,panią".
Zresztą ja jemu też mogłabym co nieco wygarnąć. Znamy się już dobrze, mieszkamy razem już 13 lat.

   Muszę chyba przedstawić mojego pupila. To terier szkocki, pies rasy myśliwskiej, więc ciągle musi węszyć i jak to samiec, ciągle zaznaczać swoje terytorium. Wyobraźcie więc sobie z nim spacer. Do tego jest okropnie uparty.  Na dodatek ma krótkie łapy i długą sierść, działa więc jak szczotka zbierająca na podwórku kurz, błoto i śmieci.Mógłby więc ktoś słusznie zapytać, dlaczego z własnej woli trzymamy takie stworzenie? Czasami sama się nad tym zastanawiałam, ale ilekroć wracałam do domu, kto wtedy witał mnie najserdeczniej - właśnie on. Nigdy nie odpysknął, jak rodzone dzieci, nie chował urazy. I nie ważne, że teraz już czasami cuchnie i tak go kocham!
  

  A, co on mógłby mi zarzucić?
Kiedy tak już się zaczęłam nad tym zastanawiać to myślę, że dużo! Skrytykowałby moje zachowanie podczas spacerów, niecierpliwość szarpanie, ciąganie na smyczy. Zarzuciłby pewnie, że sama zjadałam lepsze kąski, a on dostawał reszki. I tak pewnie mogłabym kontynuować swój rachunek sumienia... Może to i dobrze, że nasi czworonożni przyjaciele nie mówią.
 
  A mojemu pieskowi życzę zdrowia, bo coś nam podupadł na zdrowiu, a sobie, by towarzyszył nam jak  najdłużej.